Zespół ciasnoty podbarkowej jest uznawany za schorzenie, które charakteryzuje się bólem i ograniczeniem funkcji barku. Stan ten jest definiowany jako rezultat mechanicznego podrażnienia ścięgien mięśni rotatorów oraz kaletki podbarkowej, która jest poddawana naciskowi podczas unoszenia ramienia, co skutkuje wystąpieniem stanu zapalnego i dolegliwości bólowych (Singh et al., 2020; Singh et al., 2017; Sedeek, 2013).
Patofizjologia i etiologia zespołu ciasnoty podbarkowej
Etiologia zespołu ciasnoty podbarkowej jest uznawana za wieloczynnikową. Czynniki wewnętrzne, takie jak degeneracja ścięgien rotatorów, oraz czynniki zewnętrzne, w tym anatomiczne wariacje i mechaniczna kompresja, są przypisywane do powstawania tego schorzenia (Hassaan et al., 2018; Singh et al., 2017; Elamin et al., 2021). Występowanie zespołu ciasnoty podbarkowej jest szacowane na poziomie 40–60% przypadków bólu barku zgłaszanych w praktyce klinicznej, co czyni go jednym z najczęstszych problemów ortopedycznych. W badaniach populacyjnych, takich jak analizy wśród pływaków, odnotowywano nawet 38,6% przypadków, co podkreśla znaczenie problemu wśród sportowców (Nadim et al., 2023).
Diagnostyka i metody obrazowania
Diagnostyka zespołu ciasnoty podbarkowej jest oparta na połączeniu szczegółowej oceny klinicznej oraz zaawansowanych technik obrazowania. Rezonans magnetyczny (MRI) jest wykorzystywany do różnicowania patologii, takich jak tendinoza rotatorów, częściowe lub pełne zerwania, kalcyfikacyjne zapalenie ścięgien czy zapalenie kaletki podbarkowej (Sedeek, 2013). Badania kliniczne, w tym testy Neera i Hawkinsa-Kennedy’ego, są stosowane do oceny ograniczeń ruchowych oraz obecności bólu podczas ruchu barku (Escamilla et al., 2014; Cuff & Littlewood, 2018).
Opcje leczenia i rehabilitacja w Klinice Fizjoterapii dr Kuligowskiego we Wrocławiu
Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej jest prowadzone metodami zachowawczymi, wśród których dominują fizjoterapia, iniekcje kortykosteroidowe oraz specjalistyczne programy ćwiczeń. Efektywność ćwiczeń stabilizujących łopatkę oraz treningu ekscentrycznego została wykazana w redukcji objawów i poprawie funkcji barku (Ravichandran et al., 2020). W przypadkach, gdy metody zachowawcze nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, rozważane są interwencje chirurgiczne, takie jak artroskopowa dekompresja podbarkowa, szczególnie przy obecności istotnych nieprawidłowości anatomicznych lub poważnych uszkodzeń ścięgien (Hassaan et al., 2018; Greenhalgh et al., 2018). W Klinice Fizjoterapii dr Kuligowski we Wrocławiu wdrażane są kompleksowe, spersonalizowane programy rehabilitacyjne, które są dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjentów, co umożliwia optymalizację wyników terapeutycznych.
Podsumowanie
Zespół ciasnoty podbarkowej jest uznawany za schorzenie o złożonej patofizjologii, które znacząco wpływa na jakość życia oraz funkcjonalność pacjentów. Zrozumienie mechanizmów patologicznych oraz zastosowanie nowoczesnych metod diagnostycznych i leczenia stanowi podstawę skutecznej rehabilitacji. Wdrożenie indywidualnych strategii terapeutycznych, w tym kompleksowych programów fizjoterapii, jest postulowane jako klucz do poprawy wyników leczenia. Realizacja spersonalizowanych interwencji w Klinice Fizjoterapii dr Kuligowski we Wrocławiu umożliwia optymalizację procesu rehabilitacji i przyczynia się do poprawy komfortu życia pacjentów.
Comments